Czy chcę, by Bóg do mnie mówił? Teoretycznie jest to proste pytanie i większość z nas odpowie – tak, chcę. Czy jednak rzeczywiście nasze życie na to wskazuje? Świat, który nas otacza jest pełen hałasu i pośpiechu. Nasze codzienne życie składa się z wielu obowiązków, którymi zapełniamy praktycznie każdą godzinę w ciągu dnia. Dlaczego tak się dzieje? Cały współczesny świat krzyczy: czas ucieka, bierz się do działania, musisz ciągle podejmować nowe wyzwania, musisz coś osiągnąć, bo tylko wtedy poczujesz, że masz jakąś wartość. Niestety tak często wchodzimy w ten mechanizm. Działamy nie patrząc na koszty, jakie to przynosi w nas samych, w naszych rodzinach, w relacjach. Ważne jest tylko to, by coś osiągnąć, by zostać docenionym. Czasem ta chęć, by coś znaczyć przenika również do naszego życia duchowego.

            Kiedy widzimy kogoś, do kogo mówi Bóg, kto ma słowa proroctw dla innych, możemy poczuć zazdrość. Taka osoba jest zauważana, słuchana, zapraszana w różne miejsca, a nam w życiu może właśnie brakuje takiego docenienia i akceptacji. Pojawia się wtedy pragnienie, by to wszystko stało się również naszym udziałem. Warto sobie jednak zadać pytanie – czy rzeczywiście wtedy będziemy chcieli usłyszeć Boga, czy będziemy chcieli użyć Go do własnych celów? Jeśli motywem naszych działań jest chęć zaspokojenia własnych potrzeb, istnieje duże ryzyko manipulowania słowami i obrazami, które będą się pojawiać. Dlaczego? Bo będziemy czuć presję, że muszą się pojawić, bo co powiedzą inni, jak to odbiorą, jeśli tym razem nic nie usłyszę, ani nie zobaczę? W takich sytuacjach nigdy nie będziemy pewni, czy to Bóg do nas mówi, czy sami tworzymy te wyobrażenia. (...)

Małgorzata Kalisz