Aniołowie, czyli czyste duchy, jeśli otrzymują jakieś imiona, to wówczas, gdy pełnią misję od Boga. Imię oznacza wtedy rodzaj misji, jaką mają pełnić. Podobnie jest z duchami upadłymi, czyli demonami. Imię, które otrzymuje ukształtowane jest przez jego działanie przeciw Bogu i Jego ludowi.

            Jezebel – to imię bierze zły duch od imienia królowej Jezabel, żony króla izraelskiego Achaba, którą ten duch ukształtował, jej myślenie, wykorzystywanie religii Izraela do prywatnych celów, a przede wszystkim spryt i siłę duchową do przejmowania władzy, kontrolowania wszystkich i wszystkiego. Poznajemy tego ducha i jego działanie patrząc na królową Jezabel, jej charakter i sposoby działania wobec króla, wobec Izraela i Bożych proroków.

            Naszym tekstem biblijnym do poznania ducha Jezabel i sposobów jego działania będzie Ap 2, 19-20. Jezus zwraca się w liście do Kościoła w Tiatyrze: „Znam twoje czyny, miłość, wiarę, posługę i twoją wytrwałość i czyny twoje ostatnie liczniejsze od pierwszych, ale mam przeciw tobie to, że pozwalasz działać niewieście Jezabel, która nazywa siebie prorokinią, a naucza i zwodzi moje sługi, by uprawiali rozpustę i spożywali ofiary składane bożkom” (Ap 2, 19-20). Greckie słowo odnoszące się do Jezabel jest synonimem fałszywego nauczyciela. W Tiatyrze żyje Kościół Chrystusowy, konkretna wspólnota uczniów Pana mających wiarę i miłość, pełniących dobre uczynki, czyli takie, które są owocem ich życia w Duchu Świętym, dających jałmużny i pełniących posługę zwłaszcza wobec ubogich. Ale Jezus widzi coś niebezpiecznego wewnątrz tej wspólnoty, której członkowie choć prowadzą naprawdę godne, chrześcijańskie życie – pozwalają działać w niej fałszywym nauczycielom, których nauczanie ma pozory prawdziwego Słowa i jest jego parodią. (...)

ks. Robert Muszyński