Rozpocznijmy od wyjaśnienia pojęć: Co to jest proroctwo i kim jest prorok?

            Moje wszystkie odpowiedzi będą dotyczyć proroctwa i proroków w Nowym Testamencie i w życiu Kościoła. Panuje błędne przekonanie, że prorocy i profetyzm to sprawa zamierzchłej przeszłości. Nic bardziej błędnego. To jeden ze sposobów działania Ducha Świętego, który zawsze udzielał – i będzie udzielał – tego daru na przestrzeni dziejów Kościoła. Dar prorocki jednak przybierał różne formy, w zależności od epoki: inną rolę mieli prorocy w czasie po Wniebowstąpieniu Chrystusa, gdy powstawały pisma Nowego Testamentu, a dobrą nowinę o zbawieniu przekazywano w tradycji ustnej; inaczej spełniali swoją misję w czasie poapostolskim, gdy w walce z herezjami kształtowała się doktryna i formułowano definicje dogmatyczne; inną też rolę mają dzisiaj, gdy potrzeba Pana Boga została przytłumiona w sercach ludzi przez materializm praktyczny (konsumpcjonizm) i kulturę ateistyczną przedostającą się wszystkimi możliwymi kanałami z mediów społecznościowych do duszy ludzkiej. Chrześcijanie, jeśli nie będą korzystać z prorockiego prowadzenia Ducha Świętego, to zostanie ich tylko garstka.

            Najpierw wyjaśnię kim jest prorok. W Starym Testamencie – a potem Nowy Testament przejął to rozumienie – słowo prorok oznaczało „widzący” lub „słyszący”. Nazwy te wynikają z natury jego powołania: prorok jest kontemplatykiem, człowiekiem głębokiej modlitwy, słuchającym Boga, który przekazuje Jego wolę w sposób wierny. Słowo proroka jest aktualne, świeże i pokazuje Boga, który stale kieruje rzeczywistością Kościoła, świata i pojedynczych osób w tym, co dotyczy najbardziej żywotnych problemów historii. Duch Święty przez proroka wskazuje drogę wyjścia z problemów i wzywa do nawrócenia. Misję proroka znamionują dwa warunki: po pierwsze prorok zwiastuje słowa Boga, a nie swoje; po drugie musi otrzymać upoważnienie do głoszenia. Aktywność prorocka Ducha Świętego jest nie mniejsza obecnie niż za czasów Apostołów, ale dzieło rozeznawania, które należy do obowiązków przełożonych Kościoła, jest dziś sztuką zapomnianą.

            Z kolei pod nazwą proroctwa mieści się przemawianie z inicjatywy i w mocy Ducha Świętego. Chodzi o słowo precyzyjne, rozświetlające konkretny obszar rzeczywistości, pełne mocy, przenikające w głąb duszy; jest to słowo, które budzi wiarę, ożywia relację z Bogiem, odsłania zakrytą potęgę Boga, pozbawia lud Boży lęku przed złem, daje zapał do ewangelizacji, powoduje odrodzenie i przebudzenie wiary, czyni wiosnę w umysłach i sercach pasterzy, i owiec. Często podrywa do działania i do odpowiedzi Bogu na Jego wezwanie. Duch Święty może posłużyć się słowem Pisma Świętego, natchnieniem, obrazem, wizją, tekstem dogmatycznym, dokumentem Soboru, sytuacją. Mówię tu o charyzmacie proroctwa w ujęciu nowotestamentalnym i katolickim. (...)