Wśród świętych mamy bardzo różne postacie. Pochodzili z różnych warstw społecznych, z różnych kultur, ras, języków, mieli różne osobowości, temperamenty, żyli na różnych etapach historii, ale mieli jedną cechę wspólną – byli ludźmi prawdziwie pokornymi, posłusznymi Bogu i pasterzom Kościoła.

Chciałbym przybliżyć kilka postaci, byśmy mogli przekonać się o tym, jak podchodzili do różnych kwestii. Zacznę od św. Pawła, który spotkał zmartwychwstałego Pana. Po swoim nawróceniu przybył do apostołów, o czym sam pisze w liście do Galatów 2,2 i poddał się rozeznaniu: „Czy nie biegnę lub nie biegłem na próżno”. W samym nawróceniu św. Pawła możemy zauważyć, że jest ten moment, kiedy Pan Bóg chce, żeby przywrócenie wzroku dokonało się przez Kościół – przez modlitwę Ananiasza. Dla nas istotny zwłaszcza jest ten moment, kiedy św. Paweł odnosi różne sukcesy apostolskie, ale jednak poddaje się rozeznaniu, weryfikuje to, co otrzymał najpierw przez wykształcenie u Gamaliela, a później bezpośrednio od Chrystusa, przez działanie Ducha Świętego. Nie ma wątpliwości, że objawienie miał dane z góry, a jego listy wchodzą w kanon Nowego Testamentu. Druga postać to św. Franciszek z Asyżu, który po swoim nawróceniu doświadczył bliskiego spotkania z Bogiem. W swoim stylu życia był bardzo ewangeliczny, upodobniony do Chrystusa (stygmaty), ale gdy poszedł do papieża po zatwierdzenie pierwotnej reguły zakonu, pokornie przyjął początkowe odrzucenie. Św. Franciszek pokornie przyjmował to, co pasterz Kościoła zdecydował. Dopiero interwencja Boża u ówczesnego papieża spowodowała ostatecznie zatwierdzenie reguły. Podobne posłuszeństwo wykazała św. Faustyna Kowalska, mistyczka, która miała bezpośredni kontakt z Panem Jezusem – On jej dyktował, co ma napisać w „Dzienniczku”. Mamy potwierdzenie jej przeżyć mistycznych poprzez wyniesienie jej na ołtarze oraz przez potwierdzenie objawienia, które otrzymała i spisała w „Dzienniczku”. Gdy spowiednik lub przełożeni nie zgadzali się na działania, które wcześniej jej Pan Jezus zlecił, ona była im posłuszna. Kolejna postać – św. o. Pio, mistyk, stygmatyk głęboko zjednoczony z Bogiem, został niesłusznie oskarżony i przez pewien czas miał zakaz publicznego sprawowania mszy św. Okazał jednak posłuszeństwo Stolicy Apostolskiej i nie zbuntował się mówiąc: „Ja wiem lepiej, bo mam bezpośredni kontakt z Bogiem i wiem, co należy robić”. Postawę pełną pokory możemy zobaczyć również u kard. Stefana Wyszyńskiego, prymasa Polski. Warto przestudiować jego „Zapiski więzienne”, w których możemy wyczytać, że był człowiekiem głębokiej wiary, ufności, zawierzenia. Nie było w nim pogardy czy nienawiści. Swój sprzeciw wobec działań ówczesnych władz komunistycznych, wypowiadał odważnie, ale z wielkim szacunkiem dla ludzi.

Ks. dr Mirosław Cholewa

TUTAJ można zakupić najnowszy numer czasopisma:
https://ksiegarnia.bernardinum.com.pl/pl/p/-Zeszyty-Odnowy-w-Duchu-Swietym-nr-3-168-2020/1490