Charyzmaty to dary Bożej miłości, dane darmo dla dobra innych; to środki do praktycznego i konkretnego wyrażania miłości Bożej. Charyzmaty są różne tak jak różne są potrzeby człowieka i Kościoła. Św. Paweł porównuje Kościół do ciała człowieka złożonego z wielu członków, które muszą ze sobą współpracować, aby całość trwała w harmonii. Tak też mają współpracować charyzmaty w Kościele. Dlaczego tak ważny jest dar proroctwa? Ponieważ charyzmat ten służy budowaniu Kościoła.
Dar proroctwa
Stary Testament
Potocznie prorokiem określa się osobę przepowiadającą przyszłość. W kulturach pogańskich byli to najczęściej wróżbici działający przy świątyniach, w Grecji nazywano ich profetes. Tymczasem biblijni prorocy nie trudnili się wróżbiarstwem. Co więcej, ostro ganili praktyki magiczne związane z przepowiadaniem przyszłości. Wyjawiali przyszłość jedynie w ściśle określonych sytuacjach, kiedy związane to było z obroną wiary. Nie to jednak było istotą ich działania. Hebrajski termin nawi – prorok, pochodzi od czasownika ogłaszać. Stąd też istotą proroctwa jest ogłaszanie, pouczanie, napominanie. Kiedy ok. II w. przed Chr. tłumaczono Stary Testament na język grecki, wówczas właśnie termin profetes został zaadaptowany jako najbliższy odpowiednik hebrajskiego nawi.
Innym słowem, którym określano proroków w Starym Testamencie, to termin hose – czyli ten, który ma wizje. Oznaczało to, że otrzymał on szczególne oświecenie od Boga, pozwalające mu zrozumieć sytuację Narodu Wybranego lepiej niż inni Izraelici. Prorocy głosili w imieniu Boga prawdy religijno-moralne, strzegli czystości wiary i obyczajów, bronili sprawiedliwości społecznej, a czasem przepowiadali przyszłość i działali cuda.
Nowy Testament
„Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski od Pana” (Łk 4, 18-19). Odczytując te słowa w synagodze w Kafarnaum, Jezus wskazał na Siebie jako Tego, w którym to Boże słowo się wypełnia. On jest szczególnym i jedynym Prorokiem Nowego Przymierza, ponieważ nie tyle mówi słowa od Boga, co jest Słowem Boga (por. J 1, 14). Być prorokiem w czasie Nowego Testamentu to uczestniczyć w posłudze prorockiej Chrystusa. On w Kościele jest żywym i działającym prorokiem i udziela swoim uczniom łaski uczestnictwa w Jego dziele prorockim: „Bóg nas wybawił i wezwał świętym powołaniem nie na podstawie naszych czynów, lecz stosownie do własnego postanowienia i łaski, która nam dana została w Chrystusie Jezusie przed wiecznymi czasami. Ukazana zaś została ona teraz przez pojawienie się naszego Zbawiciela, Chrystusa Jezusa, który przezwyciężył śmierć, a na życie i nieśmiertelność rzucił światło przez Ewangelię, której głosicielem, apostołem i nauczycielem ja zostałem ustanowiony” (2 Tym 1, 9-11). Prorokowanie w Nowym Testamencie pojmowane jest jako oświetlanie słowami Chrystusowej Ewangelii faktów, wydarzeń, relacji, życiowych spraw. Prorokować może i powinien każdy ochrzczony: „On sam namaszcza cię krzyżmem zbawienia, byś złączony z Chrystusem, był kapłanem, prorokiem i królem na życie wieczne” (z rytuału liturgii chrzcielnej).
ks. Robert Muszyński